Eind april ben ik begonnen aan een schrijfreis, een reis die een jeugddroom laat uitkomen. Als kind wilde ik al boeken schrijven en nu ga ik eindelijk dit grote avontuur aan. Ik doe dit samen met een groep gelijkgestemde vrouwen, onder begeleiding van een fijne schrijfster.
Voor ik echt aan de schrijfreis ging beginnen stond er een week Texel in de agenda. Een heerlijk eiland waar ik echt het gevoel heb dat ik thuiskom, waar ik me thuis voel en ik niet alleen, ook man, zoon en honden genoten volop. Hoe ik me voelde op Texel heb ik proberen te vangen in woorden en deze woorden heb ik in mijn vorige blog opgeschreven. Je kunt het hier lezen.
Daar zat ik op Texel met mijn schrijfboekje voor me. Hier op dit prachtige eiland kreeg ik helder wat de rode draad in mijn boek zal zijn, het boek wat ik nu eindelijk ga schrijven. En vooral welk verhaal als eerste verteld mag gaan worden. De energie om er thuis mee aan de slag te gaan borrelde omhoog.
Van het één op het andere moment…
Eenmaal thuis veranderde mijn leven compleet. Op Texel nog een blij ei op 4 benen aan mijn zijde, in de avond thuis kon mijn lieve hond Lana niet meer eten en drinken en alleen nog maar gillen. Het ging door merg en been.
Ik had net eerder die dag een bericht van één van de vrouwen met wie ik de schrijfreis ben aangegaan gelezen. Ze kon zich niet concentreren op het schrijven, haar hond was plotseling ziek geworden. Dat raakte mij, je weet dat je dieren altijd te kort bij je zijn, je weet ook dat ze energetisch nooit bij je weg gaan, en toch wil je niet dat ze gaan, wil je het onmogelijke, dat ze bijzonder oud worden, zo oud als een hond nog nooit is geweest…
Steun van de paarden
Onze Lana is 15, al 15 jaar een deel van mij, mijn maatje, mijn alles en nu is ze ziek. Erg ziek, sinds vorige week vrijdag weten we dat het een tumor is, op een rotplek, niet operabel. Het zit op de aanhechting van wang met kaak, heel pijnlijk bij iedere beweging van de mond.
Mijn hart breekt na het bericht van de dierenarts. Ik breek… Ik ben nog bij de paarden op het moment van dit vreselijke bericht … daar word ik opgenomen in de kudde… mijn verdriet wordt door hun zachte energie verzacht en ik mag steunen tegen het warme lijf van mijn paard.
Samen voor altijd verbonden
Daarna ga ik naar huis, het vertellen aan mijn lieve mannen. Ook zij breken en voor mijn zoon is het misschien wel het allerergste. Hij is geadopteerd door ons toen hij 15 maanden was. Vanaf dat we samen thuis kwamen uit China is Lana er altijd voor hem geweest. Het verdriet raakt aan zijn grootste wond… De wond die haast niet kan worden geheeld, het verliezen, het zomaar vanuit het niets verliezen, van iemand van wie je intens houdt, met wie je ten diepste verbonden bent…
Samen zijn we verbonden, al voor hij bij ons kwam, het vervangt zijn verlies niet, al helpt de sterke verbinding die we samen voelen hem wel. Dezelfde verbinding die we voelen met Lana, ze hoort bij ons. Samen zijn we verbonden in dit grote verdriet.
De tranen stromen over mijn wangen nu ik dit schrijf. Ik kijk naar Lana, ze kijkt terug. Blij als altijd en toch ook verdrietig. Ze wil nog niet gaan, de levenslust is zichtbaar in haar ogen.
Hernieuwde energie en levenslust
De pijnstillers helpen haar, de pijn is minder, ze eet en drinkt weer. Ze loopt weer mee als een blij ei. Op de energie van haar blijheid ga ik weer schrijven en als eerste komt er dit verhaal, haar verhaal, ons verhaal. Het verhaal wat nog niet toe is aan een einde.
En toch zijn we aan het laatste hoofdstuk begonnen. Het wordt een intens hoofdstuk, we gaan van haar genieten, iedere dag, ieder uur en iedere minuut dat ze nog bij ons is…
Ik neem me voor om regelmatig terug te bladeren, door de hoofdstukken van ons leven met Lana. De liefste hond die ons leven zo verrijkt heeft met haar vrolijkheid, haar warmte en haar liefde. Ik weet dat ik haar herinnering levend zal houden, haar altijd bij me zal voelen. Ze is een deel van mij.
Dogs are not our whole life but they make our lives whole
Dit persoonlijke verhaal is eerder gepubliceerd op mijn vorige website. Ik heb het geschreven op 18 mei 2021.
~ Roger Caras
