Mijn handen stop ik weg in dikke warme wanten. Van die wanten zonder vingers. Net als toen ik een klein meisje was. Ik wiebel mijn vingers heen een weer in de wanten en schiet in de lach. Wat een heerlijke dag.
Toch werd ik een onbekende weg in gestuurd. Een beetje in verwarring volgde ik de instructies op en reed de onbekende weg in. Mezelf ondertussen afvragend wat de reden was waarom de route zo verliep…
Op het strand raast de wind nog harder door. Het zand waait over het strand alsof de zandkorrels elkaar achtervolgen. Alsof ze een race houden, wie het eerst aan de andere kant van het strand is...
Je weet dat je dieren altijd te kort bij je zijn,e weet ook dat ze energetisch nooit bij je weg gaan en toch wil je het onmogelijke, dat ze bijzonder oud worden, zo oud als een hond nog nooit is geweest…
Het voelt als thuiskomen, alsof ik hier hoor, altijd al ben geweest en altijd zal zijn. Ik sta op het strand bij de vuurtoren van Cocksdorp, het strand wat tot in de oneindige verte uitstrekt…
Geloof in je droom, geloof dat deze uit kan komen en vooral GEEF NOOIT OP en zet steeds een nieuwe stap richting je droom, hoe klein ook, zet de volgende stap met je droom voor ogen...
Herken je dat dat je weet dat iets voor jou bestemd is en dat je er niets mee doet? Dan gaat je “gezonde” verstand, wat tegen je gevoel, intuïtie en je hart ingaat. De discussie in jezelf gaat van start.
Er bestaat een Chinees gezegde dat precies zegt wat ik bedoel, dat mensen en dieren die voor elkaar zijn bestemd bij elkaar gaan komen, ongeacht plaats en tijd. Misschien heb je het zelf ook wel een keer zo gevoeld...
Nadat ik mijn droom had uitgesproken en vastbesloten was deze droom te bereiken, kwamen er als vanzelf dingen op mijn pad die me dichterbij mijn droom brachten. Elke keer een stap dichterbij...
Deze toevalligheden helpen je verder, ook al lijkt het soms in eerste instantie niet zo, lijkt het eerder of het je tegenwerkt. Maar als je nadien achterom kijkt zie je hoeveel het je heeft gebracht...