Het voelt als thuiskomen, alsof ik hier hoor, altijd al ben geweest en altijd zal zijn. Ik sta op het strand. Het strand bij de vuurtoren van Cocksdorp, het strand dat tot in de oneindige verte uitstrekt. Ik doe mijn schoenen en sokken uit en rol mijn broekspijpen wat omhoog. Ik beweeg mijn voeten in het mulle zand. Het zand voelt warm en korrelig, alsof ik een zachte voetmassage krijg. Ik sluit mijn ogen, de zeewind strijkt door mijn haren en de zon verwarmt mijn gezicht.
Het lijkt wel alsof ik hier eeuwig sta, mijlenver van de bewoonde wereld, aan een zee waar niemand is…
Plotseling voel ik mezelf in nat zand wegzakken en klotst het water over mijn voeten. Het water spat op tegen mijn blote benen. Een rilling trekt door me heen. Ik open mijn ogen en zie een wolk voor de zon schuiven. Het water komt op, het wordt vloed. Ik draai me om en loop terug, van de stilte van de zee naar de drukte van de wereld.
Terwijl ik terug loop, het eindeloze stuk strand richting de duinen, bedenk ik me dat Texel is waar ik me thuis voel. De rust, weidsheid, eindeloze akkers, dijkjes met groen gras en schapen, slingerend langs het water, net als de dijk tussen Enkhuizen en Andijk waar ik ben opgegroeid…
De zee die het eiland aan alle kanten omringt, als een veilige zone om het land heen. Hier voel ik me veilig, omringd door het water, mijn eigen veilige haven. Je komt niet zomaar op dit eiland, je moet moeite doen. De boot nemen. Het vasteland, de drukte, het gemak van alles bij de hand hebben, dit moet je allemaal achter je willen laten. Dan pas kom je aan, hier in alle rust. Op mijn eiland, alsof ik hier hoor, nooit ben weggeweest…
Ik kijk om naar de eindeloze zandvlakte. Naar de Noordzee en de Waddenzee die elkaar kussen onder het toeziend oog van de Vuurtoren. De twee zeeën die in elkaar overgaan, met elkaar zijn verbonden, in elkaar stromen.
De Vuurtoren, rood geverfd, schijnt zijn baken van licht. Staat fier omhoog. De Vuurtoren als mijn veilige anker, een ijkpunt, richtpunt, mijn steun en toeverlaat. Met de Vuurtoren in de buurt zal ik nooit verdwalen…
Meer heb ik niet nodig, de zee, de Vuurtoren, het zand, het eiland… Ik sta stil en kijk vol verwondering om me heen alsof ik het voor het eerst zie, iedere keer opnieuw…
Dit persoonlijke verhaal is eerder gepubliceerd op mijn vorige website. Ik heb het geschreven op 16 mei 2021.
