In de lucht of op de grond
Zoveel te doen, zoveel te leren, zoveel te geven, zoveel… De druk op mij neemt toe. Wat zou ik voelen als alles opgeruimd was? Mijn huis, mijn hoofd, mijn planning? Wat zou ik dan doen, hoe zou ik mij dan voelen? Letterlijk opgeruimd? Helder? Zonder druk, zonder spanning. Vol energie? Zo vrij als een vogel in de lucht of zo licht als een vis in het water?
Peinzend kijk ik uit over zee, de zeemeeuw neemt een duikvlucht, laat zich vallen in de wind. Ik sluit mijn ogen en stel me voor dat ik op die zeemeeuw zit. Ik klem mijn handen om zijn nek, als Nils Holgersson en de gans. Het vrije gevoel, de ruimte, de wind die om mijn oren waait. Voel ik mij dan echt vrij? Voelt dat echt anders aan dan op de grond?
Loslaten en transformeren
Ik adem diep en open mijn ogen. Ik voel dat mijn kaken en handen gespannen en verkrampt zijn. Nee, besef ik mij, de ballast, de zwaarte, de chaos, die moet ik hier opruimen. Hier loslaten, hier transformeren. Dan krijg ik meer lucht, meer ademruimte
Ik laat de frisse wind die van zee opsteekt door me heen waaien en sta langzaam op. Ik voel me helder en zie alles voor me, precies hoe ik het hebben wil. Ik draai me om en loop terug, ik voel het zand onder mijn blote voeten en met iedere stap laat ik mijn ballast ietsje meer los, ietsje meer gaan. Ik moet helemaal niets besef ik me, even afstand nemen van alles in mij, alles dat opgeslagen zit in mij, binnen in mij in kasten en lades zit, diep in mij verborgen zit. Ik laat de ballast los, schrap alles uit mijn hoofd, mijn agenda, mijn plannen. Vanuit de leegte die daardoor ontstaat, vanuit de ruimte en de stilte die daardoor in mij ontstaat, vanuit die rust en ruimte voel ik opnieuw…
Het blijft stil
Wat wil ik echt? Wat wil ik echt? Ik luister naar het antwoord dat in mij opkomt… maar er komt helemaal niets, geen woord, geen beeld, geen gedachte…niets…het blijft helemaal stil, leeg, rustig…
Opeens besef ik mij dat dát het antwoord is. Als alles opgeruimd is, alle ballast losgelaten, dan wil ik even helemaal niets! Het enige dat ik wil, waar ik naar verlang, is rust en ruimte voelen, ruimte om te ademen, ruimte om te leven en de rust om er gewoon te zijn. Zonder ballast, zonder zwaarte, zonder druk. Gewoon rust, ruimte en even helemaal niets!
Dit korte verhaal heb ik op 14 september 2021 geschreven op een schrijfprompt opgeruimd, het verhaal is nog niet eerder gepubliceerd.
