Door met de verwondering van een kind door je eigen buurt te lopen valt het je weer veel meer op hoe mooi soms de kleinste dingen zijn. Waardoor je extra gaat genieten van kleine dingen...
Mijn handen stop ik weg in dikke warme wanten. Van die wanten zonder vingers. Net als toen ik een klein meisje was. Ik wiebel mijn vingers heen een weer in de wanten en schiet in de lach. Wat een heerlijke dag.